In een interview met Westdeutsche Rundfunk legt wetenschapsjournalist Ranga Yogeshwar welke cijfers ertoe doen. Immers, we zien (ook in Duitsland) de besmettingscijfers oplopen, maar zien (nog) relatief weinig ziekenhuisopnames, laat staan doden.
- oversterfte: hoeveel meer mensen overlijden ten opzichte van gemiddelde afgelopen jaren. Dit getal is alleen achteraf beschikbaar en voor Duitsland in het voorjaar zo laag juist omdat de maatregelen succesvol waren (er dus maar een klein percentage van de Duitsers besmet raakten)
- besmettingscijfers (positieve PCR): alleen veelzeggend als genoeg getest wordt
- percentage positief: positieve testuitslagen per aantal tests: deze gaat in Duitsland (en Nederland ook) fors omhoog
- besmettingen per 100.000: in Duitsland wordt dit per week geteld: gemeentes die boven de 50 uitkomen moeten zwaardere maatregelen nemen. Dit omdat vanaf die drempelwaarde het waarschijnlijk wordt dat mensen iemand tegen komen die besmettelijk is, en contactonderzoek lastig wordt. Als er lokaal efficient wordt opgetreden zodra ergens die 50 wordt overschreden, wordt verspreiding over heel Duitsland voorkomen en zijn zwaardere maatregelen zoals in andere landen niet nodig. (Opmerking DB: In Nederland tellen wij per dag, onze signaalwaarde van 7 is naar week omgerekend 49, dus ongeveer hetzelfde. Echter hebben wij het moment in augustus (!) dat die in sommige gemeentes de 7 laten verstrijken en moeten nu landelijk zwaar ingrijpen)
Mondkapje dragen is inmiddels vanzelfsprekend geworden omdat het de kans besmet te raken verlaagd. Maar we krijgen steeds meer aanwijzigingen dat het ook een tweede effect heeft: hun die wel besmet raken krijgen een lager hoeveelheid virus binnen wat tot minder zwaar ziektebeeld leidt.
Duitsland zit nu in een situatie van preventieparadox: de maatregelen waren zo succesvol dat er in vergelijking met andere landen weinig mensen door SARS-CoV2 ziek zijn geworden. Hierdoor merken mensen op dat het toch niet zo erg is en de maatregelen dus eigenlijk niet nodig zouden zijn.